.png)
Nga Ilir Demalia
I. Hëna më ndjek
Hëna më ndjek
si një kujtim i harruar,
si një fjalë që s’u tha kurrë.
Unë e ndjek atë,
pa kuptuar pse,
pa ditur nëse më sheh.
Ajo sillet rreth Tokës
me një ritëm që nuk i përket njeriut,
ndërsa unë
rrotullohem brenda vetes,
për të gjetur humbjen e vetvetes.
Hapat e mi s’janë udhë,
janë gabime të përsëritura,
pa mësuar të mësoj
atë që nuk dua…
Atë rrugë që nuk të çon
askund —
veç më larg prej vetes
deri në ç’bërje.
⸻
II. Ecja në ujë
Valët më flasin me reflekse,
jo me fjalë.
Vallëzojnë në heshtje,
si gishtërinjtë e një harrese
që më prekin pa më ndjerë.
Unë jam dhe s’jam ?!…
Ec mbi ujë,
jo si shenjëtor,
por si njeriu që s’ka më tokë
nuk ka më…
Në çdo hap
zhytem në një kujtim,
në çdo çast
fiket një emër.
Valët —
janë lotët që s’u derdhën kurrë,
të ruajtur nga deti
si një sekret që s’tregohet kurrë.
⸻
III. Monolog me Hënën
Hënë,
a më sheh vërtet?
Apo i ndjek të gjithë
me të njëjtën dritë bosh?
Mua më ndjek si hije,
pa fjalë.
Heshtja e jote
është përgjigjja që kam
frikë ta dëgjoj.
Nuk të kërkova si udhërrëfyese,
veç si një dëshmitare.
Të shikosh se si bie,
të dëshmosh humbjen time
pa më gjykuar.
Ti
rrotullohesh larg meje,
lart, shumë lart
dhe unë jam veç një njollë
në një natë pa emër.
⸻
IV. Pranimi
Nuk jam më në kërkim.
Jo sepse gjeta,
por sepse s’kam ç’të kërkoj.
Çdo pyetje që ngrita,
u tret në veten time.
Çdo përgjigje,
një tjetër humbje.
Hëna nuk më ndjek më —
ose ndoshta jam unë
që s’dua më ta ndjek.
E kuptova:
ka një qetësi që vjen
kur njeriu ndalon së kërkuari,
dhe fillon të dëgjojë
zhurmën e brendshme të vetmisë.
⸻
V. Heshtje
As hëna,
as deti,
as unë —
nuk flasim më.
Ne jemi bërë gurë të largët
në të njëjtin qiell.
Kujtimet nuk trokasin,
lotët s’ndizen në sy,
zemra rreh,
por nuk ndjen më.
Dhe në këtë heshtje,
që s’ka mbarim,
kuptoj se ndonjëherë
trishtimi është shtëpi.
Një shtëpi bosh,
por e imja, vetëm e imja
dhe e qiellit.
No comments:
Post a Comment